Ο σχολικός εκφοβισμός (bullying)..

    Ο σχολικός εκφοβισμός, ή αλλιώς το «bullying» είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο που έχει λάβει μεγάλες και επικίνδυνες διαστάσεις στη χώρα μας. Ο σκοπός, λοιπόν, του παρόντος άρθρου είναι να μας ενημερώσει και να μας δώσει κάποια βασικά πρώτα βήματα για την αντιμετώπισή του, σε περίπτωση που στο ρόλο του θύματος βρίσκεται το παιδί μας.

    Τι είναι ο Σχολικός Εκφοβισμός;

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια «άσχημη» και αρνητική στάση που δέχεται ο μαθητής από κάποιο άλλο μαθητή και έχει επανάληψη και δυσαναλογία στη δύναμη, δηλαδή ο μαθητής που εκφοβίζει είναι μεγαλύτερος ή δυνατότερος από το θύμα του. Ο Σχολικός Εκφοβισμός είναι ουσιαστική άσκηση βίας, με κάποια από τις παρακάτω μορφές:

-σωματική

-ψυχολογική

-λεκτική

-σεξουαλική

Τα βασικότερα κριτήρια για να μιλήσουμε για σχολικό εκφοβισμό είναι να υπάρχει ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ και ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ προς το μαθητή. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι ο σχολικός εκφοβισμός, ξεπερνάει το επίπεδο μιας απλής διαφωνίας ή «κόντρας» μεταξύ δύο παιδιών.

    Ποιες είναι οι επιπτώσεις του Σχολικού Εκφοβισμού στο παιδί;

Ο σχολικός εκφοβισμός με την πάροδο του χρόνου μπορεί να έχει σοβαρότατες συνέπειες στο παιδί μας και στη ψυχική του υγεία. Πολλά παιδιά έχουν αλλάξει σχολείο εξαιτίας του φαινόμενου. Το παιδί-θύμα συνήθως εκδηλώνει έντονο άγχος, ευερεθιστότητα και έλλειψη εμπιστοσύνης. Μακροπρόθεσμα, οι συνέπειες είναι καταστροφικές: κατάθλιψη, αυτοκτονικές σκέψεις, θυμός και άλλες σοβαρές ψυχικές διαταραχές, όπως είναι η ψυχοπάθεια.

    Πώς το αναγνωρίζουμε ως γονείς;

Το παιδί που είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού, συνήθως δεν θα μας ανοιχτεί…Ωστόσο υπάρχουν σημάδια που μας επιτρέπουν να αναγνωρίσουμε την κατάσταση και να δράσουμε εγκαίρως. Το παιδί μας θα είναι λυπημένο, θα εκδηλώνει άγχος πριν πάει στο σχολείο, ίσως έρχεται στο σπίτι με σημάδια σωματικής πάλης, εάν υπόκειται σε σωματική βία. Τα παιδιά που είναι θύτες δεν είναι πάντα μεγαλόσωμα αλλά ανήκουν σε δημοφιλείς παρέες στο σχολείο και έτσι έχουν κάποια ισχύ. Επίσης, αυτά τα παιδιά ξεχωρίζουν για την επιθετικότητα και την «έντονη παρουσία» τους στο χώρο του σχολείου. Κάνουν φασαρία και θόρυβο. Το παιδί- θύμα από την άλλη, είναι ήσυχο και αποτραβηγμένο. Δεν είναι δημοφιλές παιδί και εκφράζει κάποια παθητικότητα.

    Τι μπορούμε να κάνουμε;

Η αντιμετώπιση του Σχολικού Εκφοβισμού είναι κυρίως στα χέρια των δασκάλων, μιας και βρίσκεται και αυτός μέσα στο πλαίσιο, ενώ ο γονέας δεν είναι παρών και δεν μπορεί να έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Ωστόσο, εμείς, ως γονείς πρέπει και μπορούμε να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε το παιδί μας, και κάθε παιδί που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι θύμα δεν είναι μόνο το παιδί που δέχεται την επίθεση αλλά και το παιδί που την ασκεί. Πρέπει να βοηθήσουμε, όπως μπορούμε και τα δύο παιδιά.

     Πρώτο και βασικό βήμα είναι να μιλάμε με το παιδί μας για τη μέρα του στο σχολείο. Ως γονείς ξέρουμε το παιδί πολύ καλά, και αν μας κρύβει κάτι ή φαίνεται κάτι να το βασανίζει, καλό είναι να προσπαθήσουμε να το συζητήσουμε μαζί του για να μάθουμε τι έχει συμβεί. Εάν έχουμε βάσιμες υποψίες και σημάδια ότι το παιδί μας είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού, πηγαίνουμε στο σχολείο για να ενημερώσουμε τους δασκάλους του και να συζητήσουμε μαζί τους τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Εάν χρειαστεί, κανονίζουμε μια συνάντηση με τους γονείς του άλλου παιδιού, για να ενημερωθούν και εκείνοι και να βοηθήσουν το παιδί τους.

    Φυσικά, είναι δεδομένο ότι εάν έχουμε μια πολύ σοβαρή κατάσταση σωματικής ή σεξουαλικής βίας, απευθυνόμαστε στη δικαιοσύνη. Δεν πρέπει να αφήνουμε το παιδί σε αυτή την κατάσταση, πόσο μάλλον εάν πρόκειται για σωματική και σεξουαλική παρενόχληση!

    Κάποια άλλη βήματα πρόληψης, κυρίως, της θυματοποίησης του παιδιού μας είναι να το μάθουμε να υποστηρίζει λεκτικά τον εαυτό του (και ΟΧΙ σωματικά), να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή του και να ενισχύουμε τις καλές σχέσεις με τους συμμαθητές του.

    Κλείνοντας, αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι όσα άτομα εμπλέκονται στο Σχολικό Εκφοβισμό είναι θύματα. Το παιδί που «φοβερίζει» το παιδί μας, δεν είναι θύτης και «κακός», αλλά έχει φορέσει αυτό το ρόλο για τους δικούς του λόγους, που δεν γνωρίζουμε. Τα παιδιά- θύτες συνήθως προέρχονται από δυσλειτουργικές οικογένειες και έχουν επιλέξει ένα λάθος τρόπο να εκδηλώνουν το θυμό και την απογοήτευσή τους. Ο διάλογος και η συνεργασία με την οικογένειά του και τους δασκάλους είναι η καλύτερη λύση. Όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά, πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι και πολύ προσεκτικοί… μην το ξεχνάμε..

Εφηβεία και διατροφικές διαταραχές..

    Οι διατροφικές διαταραχές την περίοδο της εφηβείας είναι ένα αρκετά σοβαρό ζήτημα για τη σημερινή οικογένεια. Το παιδί μας δεν τρώει ή τρώει πάρα πολύ και ασχολείται επίμονα με την εικόνα του σώματός του. Η ώρα του φαγητού δεν του προσδίδει καμία απόλαυση…μπορεί να τρώει πολύ λιγότερο απ’ ότι συνήθως ή ακόμη και να ζητάει να φάει μόνο του. Επίσης, μπορεί να δούμε ότι το παιδί υιοθετεί μια ιεροτελεστία γύρω από το φαγητό: μπορεί να το κόβει, για παράδειγμα, σε μικρές μπουκιές ή να αποφεύγει επίμονα κάποια κατηγορία τροφών.

    Πριν μιλήσουμε για Διατροφικές Διαταραχές, όπως πάντα πρέπει να αποκλείσουμε τυχόν ιατρικά ζητήματα, όπως ο θυροειδής, οι γαστρεντερικές διαταραχές κ.τ.λ. Επίσης, πρέπει να αποκλείσουμε την καταθλιπτική διαταραχή, που μπορεί να επιφέρει κάποια ανωμαλία στην όρεξη του παιδιού, και την κατάχρηση ουσιών, όπως το οινόπνευμα. Ακόμη, είναι σημαντικό να πούμε ότι τα συμπτώματα πρέπει να επιμένουν για περισσότερο από 3 μήνες. Μαμάδες προσοχή! Μην κάνετε διάγνωση στο παιδί σας! Μπορεί να μην υπάρχει λόγος ανησυχίας ή ακόμη και να παρερμηνεύσετε κάποια σημάδια. Οι ειδικοί είναι δίπλα σας, μην γυρνάτε την πλάτη.

    Οι δύο κυριότερες διαταραχές πρόσληψης της τροφής είναι η Ψυχογενής Ανορεξία και η Ψυχογενής Βουλιμία. Ας τις δούμε:

·         Ψυχογενής Ανορεξία: το άτομο στην περίπτωση αυτή, έχει μεγάλη ανησυχία ότι θα αυξηθεί το βάρος του ή ότι θα γίνει παχύσαρκο, ενώ το βάρος του είναι μικρότερο από το κανονικό. Υπάρχει μια εμμονή για δίαιτα και για συνεχή παρατήρηση του σώματός του. Στην περίοδο της ανάπτυξης, τα παιδιά που πάσχουν από ανορεξία δεν εμφανίζουν την αναμενόμενη ανάπτυξη και παρουσιάζουν διαταραχές στην έμμηνο ρύση. Το βάρος παίζει, πλέον, πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή αυτών των ατόμων. Το σχήμα του σώματος του επηρεάζει πολύ την αυτό-εκτίμησή του. Ο εμετός δεν είναι απαραίτητος για να μιλήσουμε για ψυχογενή ανορεξία.

Στην Ψυχογενή Ανορεξία υπάρχουν δύο τύποι: ο Περιοριστικός τύπος : όπου το άτομο δεν τρώει ή τρώει πολύ λίγο, και ο Τύπος Υπερφαγίας: που το άτομο εμφανίζει και επεισόδια υπερφαγίας και το άτομο, κατόπιν, καταφεύγει σε μεθόδους κάθαρσης, όπως αποκαλούνται, δηλαδή το άτομο κάνει εμετό ή χρησιμοποιεί διουρητικά/ καθαρτικά χάπια.

·         Ψυχογενής Βουλιμία: στην περίπτωση αυτή το άτομο μπορεί μέσα σε 2 ώρες να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες τροφής, σαφώς περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσαν να καταναλώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Επιπλέον, το άτομο δεν νιώθει κανένα έλεγχο, δηλαδή δεν μπορεί να σταματήσει να τρώει ή να ελέγξει τι και πόσο τρώει. Επίσης, και σε αυτή τη περίπτωση, το άτομο ασχολείται υπερβολικά με το σωματικό του βάρος και νιώθει μεγάλες ενοχές μετά από κάθε επεισόδιο υπερφαγίας.

Και εδώ, έχουμε δύο τύπους: τον Καθαρτικό τύπο: δηλαδή την περίπτωση κατά την οποία, μετά από το επεισόδιο υπερφαγίας, το άτομο προκαλεί εμετό ή χρησιμοποιεί διουρητικά/καθαρκτικά χάπια για να ανακουφιστεί από τις ενοχές, και τον Μη Καθαρτικό τύπο: δηλαδή το άτομο, μπορεί να καταφύγει σε νηστεία και υπέρμετρη σωματική άσκηση, αλλά δεν προκαλεί εμετό ή τα χάπια της πρώτης περίπτωσης.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Οι παράγοντες που οδηγούν στις Διατροφικές Διαταραχές είναι πολλοί, αλλά οι βασικότεροι είναι οι ψυχολογικοί και οι κοινωνικοί παράγοντες. Η κοινωνία μας προβάλει υπερβολικά το αδύνατο κορμί και όχι το υγιές, με αποτέλεσμα, ιδιαίτερα για κάποιο παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία, αυτό να επηρεάζει την αυτοεκτίμηση και την αυτοεικόνα του. Η μίμηση εξάλλου είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην εφηβεία. Ωστόσο, αυτό δεν θα είχε επίδραση πάνω στον ψυχισμό του ατόμου, εάν δεν υπήρχε το ψυχολογικό υπόβαθρο. Στις περισσότερες οικογένειες ατόμων με διατροφικές διαταραχές έχει παρατηρηθεί ένα αποσπασματικό ενδιαφέρον προς τα παιδιά τους, δηλαδή ενδιαφέρον για κάποια μεμονωμένη συμπεριφορά ή για την σωματική εικόνα του, με μια έντονη αδιαφορία για τα συναισθήματα του παιδιού. Το παιδί νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνει κανείς και έτσι δημιουργείται ένα αίσθημα κενού και μια ελλιπής εικόνα του εαυτού. Οι γονείς μοιάζουν να ενδιαφέρονται, αλλά το ενδιαφέρον είναι επιφανειακό και δεν ικανοποιεί συναισθηματικά το παιδί. Τελικά, το παιδί νιώθει μοναξιά και έχει ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Αυτό μπορεί να του δημιουργήσει την επιθυμία να «εξαφανιστεί» ή να γεμίσει το συναισθηματικό του κενό τρώγοντας… Άλλα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των γονέων που έχουν αναφερθεί είναι: εξονυχιστικός έλεγχος, στιγμιαίες συμπεριφορές υπερευαισθησίας, έντονη ενασχόληση με τις αρνητικές πλευρές του παιδιού, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη γνώμη τρίτων και πολύ μειωμένο ενδιαφέρον για τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού. Τελικά, τα άτομα αυτά, στην προσπάθεια τους να γεμίσουν αυτή την έλλειψη, την έλλειψη ενός διαθέσιμου και δοτικού γονέα, αναπτύσσουν μια τελειομανία που είναι πολύ ανακουφιστική στην καθημερινή τους ζωή. Γίνονται καλοί μαθητές και πρότυπα καλών παιδιών. Η αντίληψη ότι το σώμα τους πρέπει να είναι τέλειο και αλώβητο, τους ανακουφίζει από το άγχος που βιώνουν ή βίωσαν. Νιώθοντας επίσης ότι μπορούν να ρυθμίσουν τι θα τρώνε και τι δεν θα τρώνε, τους δίνει μια ψεύτικη αίσθηση ελέγχου και ανεξαρτησίας από τους απαιτητικούς γονείς.

    Η λύση στην περίπτωση των Διατροφικών Διαταραχών είναι η ψυχοθεραπεία. Έτσι, ο ενήλικας ή ο έφηβος θα μπορέσει να καταλάβει τι κάνει και γιατί και να διορθώσει τις λανθασμένες αντιλήψεις που έχει για το σώμα του, το φαγητό και το ιδανικό βάρος. Επίσης θα μπορέσει να αγαπήσει το κομμάτι αυτό του εαυτού του και να επικεντρωθεί στο πραγματικό του πρόβλημα και, φυσικά, στην επίλυσή του. Η οικογενειακή θεραπεία είναι, επίσης, πολύ σημαντική, γιατί, όπως είπαμε, η οικογένεια παίζει βασικό ρόλο στις διαταραχές αυτές και μπορεί να βελτιωθεί αλλά και να στηρίξει το άτομο στον αγώνα του.

   Στο σημερινό άρθρο δεν υπάρχουν οδηγίες για το σπίτι…ο στόχος του είναι να μας ενημερώσει και να μας σπρώξει έξω από την πόρτα του ειδικού!          

Το στρές & εγώ..

     Οι σημερινοί ρυθμοί ζωής, τα οικολογικά προβλήματα, η αύξηση των ανίατων ασθενειών, η απομόνωση του ανθρώπου, η οικονομική κρίση....ουφ!όλα αυτά κάνουν τα επίπεδα άγχους μας να χτυπάνε κόκκινο..Το στρές είναι πλέον ένα μόνιμο βάρος μέσα μας, ειδικά όταν βρισκόμαστε στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής μας, και οι διακοπές φαντάζουν μακριά..

    Όλο και περισσότερες έρευνες μιλούν για τον αρνητικό ρόλο του στρές στη ζωή μας. Παράγει τοξίνες στο σώμα, μας αρρωσταίνει, μας κάνει να νιώθουμε εξάντληση ακόμη και θλίψη..Τί μπορούμε να κάνουμε για να νιώσουμε πιο ήρεμοι και γαλήνιοι;

•      Όπως έχουμε πει και σε προηγούμενο άρθρο, η γιόγκα βοηθάει σε μεγάλο βαθμό τη μείωση των επιπέδων στρές στη ζωή μας. Βέβαια, οποιοδήποτε είδος άσκησης παίζει σπουδαίο ρόλο στη μείωση του άγχους και στην αύξηση των επιπέδων σεροτονίνης στον εγκέφαλο, της χαρούμενης ορμόνης!Γυμναστείτε λοιπόν!
•      Σταματήστε να κάνετε πράγματα που δεν θέλετε: το stress προκύπτει όταν η απόσταση μεταξύ του "ποιοί είμαστε" και του "πώς γίναμε" είναι πολύ μεγάλη. Πείτε όχι και, όπως λέει μια σοφή φίλη, τα πολλά όχι μας οδηγούν στο μεγάλο Ναι!το Ναι της ζωής μας!
•      Τρώτε σωστά: η διατροφή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μας. Τρώτε υγιεινά και ισορροπημένα και δείτε την ενέργεια σας να μεγαλώνει και το άγχος σας να μειώνεται.
•      Αφιερώστε λίγο χρόνο στη φύση: η απομάκρυνση του ανθρώπου απο το φυσικό του περιβάλλον τη φύση είναι ένας από τους λόγους που ο άνθρωπος βιώνει άγχος. Πηγαίνετε μια βόλτα στο δάσος ή στο πάρκο της γειτονιάς σας, κόψτε φύλλα, μυρίστε τα και χαλαρώστε κοντά στη φύση. Δοκιμασμένα αποτελέσματα!
•      Διαβάστε ένα βιβλίο ή δείτε μια ταινία: όχι θρίλερ ή κάποια ταινία βαριά αλλά μια ανάλαφρη, σχεδόν χαζή ταινία. Τα βιβλία και οι ταινίες μασ ταξιδεύουν σε περιπέτειες και μας τραβούν, έστω για λίγο, μακριά από την καθημερινότητά μας. Εάν δείτε την ταινία με παρέα ακόμη καλύτερα. Συζητήστε μετά το θέμα της ταινίας ή κάτι που σας δίδαξε!είναι χαλαρωτικό και επιμορφωτικό επίσης.
•     Καθήστε με τους αγαπημένους σας ανθρώπους και κουβεντιάστε: μην κουβεντιάζετε για τα παιδιά και το ιδιότροπο αφεντικό σας, μην μιλάτε για τα οικονομικά σας ή για το πρόγραμμα της αυριανής μέρας..αν αναρωτιέστε τί να πείτε τότε...μάλλον για τη σχέση σας! Υπάρχει μια πληθώρα θεμάτων και η πιο χαλαρωτική θεματολογία έχει να κάνει με τα όνειρά σας..τί θέλετε να πετύχετε στη ζωή σας; τί σας αρέσει να κάνετε; να σκέφτεστε πριν κοιμηθείτε; μιλήστε για μια ταινία, για μια ωραία στιγμή του παρελθόντος σας..υπάρχουν πολλά θέματα που μπορούν να μειώσουν κατά πολύ τα επίπεδα του στρες.

     Οι παραπάνω συμβουλές είναι κάποια μικρά χρυσά κλειδάκια προς την ευτυχία σας..θα σας κάνουν να νιώσετε πιο ήρεμοι και πιο ισορροπημένοι..γιατί τίποτε δεν αξίζει την προσοχή σας περισσότερο όσο η προσωπική σας ηρεμία και χαρά. Και να θυμάστε το μεγαλύτερο αγχολυτικό είναι το γέλιο!Το καλύτερο το αφήσαμε για το τέλος!!

    

Ο παιδαγωγικός ρόλος του παραμυθιού & πώς να τον ενισχύσουμε.

     Πολλές φορές για να κοιμίσουμε το παιδί μας του διαβάζουμε ή του λέμε ένα παραμυθάκι. Είτε το πλάθουμε με τη φαντασία μας, είτε το διαβάζουμε από κάποιο βιβλίο, το «κόλπο» είναι δοκιμασμένο από όλες τις μαμάδες του κόσμου και σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια πιάνει κάθε φορά. Όμως, πέρα από τρόπος χαλάρωσης και ύπνου του παιδιού, το παραμύθι διαδραματίζει ένα μεγάλο ρόλο στην διαπαιδαγώγηση του και στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης του.

    Το παραμύθι με τις όμορφες εικόνες, τις απλές λέξεις, μια δόση γκλίτερ για τα κορίτσια και μια δόση δράσης για τα αγόρια, εισάγει το παιδί στον κόσμο της φαντασίας, κάτι πολύ σημαντικό για την απόδοση του αργότερα στα φιλολογικά μαθήματα του σχολείου αλλά και σε επίλυση προβλημάτων στην καθημερινή ζωή. Επιπλέον, η ανάπτυξη της φαντασίας είναι σημαντική για την κοινωνική ζωή του παιδιού, καθώς το «φανταστικό παιχνίδι», όπως αποκαλείται είναι ένας τρόπος το παιδί μας να παίξει με άλλα παιδιά όταν βρίσκεται σε μικρότερη ηλικία. Τη φαντασία τη χρειαζόμαστε ακόμη και όταν πρέπει να δώσουμε μια συμβουλή σε ένα φίλο, για να μπορέσουμε να μπούμε στη θέση του και να προτείνουμε κάτι χρήσιμο.

    Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο για τον ρόλο του παραμυθιού στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, υποστηρίζει: «…Το παραμύθι γενικώς εισάγει το παιδί στον κόσμο της πραγματικότητας μέσα από ένα μυθικό δρόμο και έτσι συντείνει στην ανάπτυξη της φαντασίας, της δημιουργικής και αναλογικής σκέψης». Επιπλέον, το παραμύθι βοηθά στην ανάπτυξη του λεξιλογίου του παιδιού μας αλλά και στην καλλιέργεια τρόπων αφήγησης μέσα από τη μίμηση.

    Δεν είναι λίγοι οι γονείς εκείνοι που θα έλεγαν ότι το παραμύθι μαθαίνει ένα ψεύτικο κόσμο στο παιδί, καθώς δεν υπάρχουν πριγκίπισσες, δεν υπάρχει πάντα χαρούμενο τέλος και κυρίως, για τις φεμινίστριες μαμάδες, δεν υπάρχουν πρίγκιπες! Κι όμως, το παιδί θα έχει άπλετο χρόνο να ανακαλύψει τί υπάρχει και τί δεν υπάρχει… μεγαλώνοντας! Ο ρόλος του παραμυθιού δεν είναι να εισάγει το παιδί απότομα στην πραγματικότητα, αλλά με όπλο τη φαντασία, να του διδάξει θετικές στάσεις και αξίες, όπως το να βοηθάμε τον φίλο μας, να είμαστε αισιόδοξοι, να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, να μην εμπιστευόμαστε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε, να μην είμαστε ρατσιστές με τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς. Ακόμη, με τους μύθους του Αισώπου, για παράδειγμα, που χρησιμοποιούνται ως ήρωες διάφορα ζώα, το παιδί μαθαίνει να αναγνωρίζει αρετές και ελαττώματα των ανθρώπων και να τα ακολουθήσει ή να τα αποφύγει αντίστοιχα (για παράδειγμα στον μύθο «Ο Τζίτζικας και ο μέρμηγκας»).

    Τα παιδικά προγράμματα της τηλεόρασης και ο κινηματογράφος μπορούν να περάσουν, επίσης, κάποια μαθήματα στο παιδί, αλλά τα βιβλία εκπληρώνουν καλύτερα αυτό το ρόλο, γιατί το παιδί μπορεί να ρωτήσει πράγματα και η μαμά ή ο μπαμπάς μπορούν να διακόψουν την αφήγηση και να εξηγήσουν κάτι στο μικρό τους. Διαβάζοντας φωναχτά και με αλλαγές στη φωνή, το παιδί αισθάνεται ότι συμμετέχει όλη η οικογένεια στην εξιστόρηση, και επενδύουν ουσιαστικότερα στην διήγηση και στους ήρωες του παραμυθιού. Ένας ακόμη πιο δημιουργικός τρόπος εξιστόρησης ενός παραμυθιού είναι με μαριονέτες χεριού.

    Ας αφήσουμε, λοιπόν, την τηλεόραση ή το internet στην άκρη, και ας διαβάσουμε ένα παραμύθι μαζί με το παιδί μας! Όχι μόνο για να κοιμηθεί αλλά και για να δεθούμε μαζί του, να διασκεδάσουμε και να αναλογιστούμε και εμείς οι ίδιοι, τώρα, όντας σε μεγαλύτερη ηλικία, τι θέλει να μας πει το παραμύθι; Συζητήστε με τα παιδιά σας και αφήστε τα να ξυπνήσουν το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας και, κάποιες στιγμές, θέλει απεγνωσμένα να βγει προς τα έξω..

Η σημασία του σκοπού στη ζωή μας..

     Πολλοί λένε "Δεν είναι όλοι οι περιπλανόμενοι χαμένοι..", αλλά για τους περισσότερους ανθρώπους το να έχουν ένα πλάνο ζωής είναι κάτι που τους βοηθά στη ζωή τους , στην επιτυχία ή στην ψυχική τους ισορροπία. Το να έχει κανείς πλάνο ζωής είναι πολύ σημαντικό, πράγματι, για την προσωπική του ευτυχία και γαλήνη.

     Τί σημαίνει όμως πλάνο ζωής; Όχι..δεν σημαίνει ένα συγκεκριμένο και απόλυτα οργανωμένο πρόγραμμα για την εξέλιξη της ζωής μας κάθε μέρα ή χρόνο. Το πλάνο ζωής είναι οι αρχές που μας εκφράζουν και επιθυμούμε να τις έχουμε στη ζωή μας..Πλάνο ζωής μπορεί να είναι απλά το να είναι κανείς ελεύθερος ή ευτυχισμένος. Είναι μια απόφαση, μια στάση ζωής που όμως απαιτεί προσήλωση και θυσίες. 

    Μπορεί να σας ρωτούν συχνά "Τί σκοπεύεις να κάνεις στη ζωή σου; πότε θα παντρευτείς ή πότε θα βρείς μια καλή δουλειά;"..οι δικοί μας άνθρωποι ενδιαφέρονται, λοιπόν, για το πλάνο της ζωής μας αλλά δεν καταλαβαίνουν, πραγματικά, οτι εμείς μπορεί ήδη να το ακολουθούμε..Μην θυμώνετε αλλά και μην απολογείστε!Κι αν πράγματι νιώθετε..χαμένος, ορίστε μερικές συμβουλές για να "οργανώσετε" το πλάνο σας στη ζωή:

• Κρατήστε σημειώσεις: γράψτε τους στόχους σας. Στόχους απλούς και καθημερινούς αλλά και στόχους μεγάλους και δύσκολους. Αναρωτηθείτε τί θα σας κάνει ευχαριστημένο με τη ζωή σας; κ έτσι ξεκινήστε τη λίστα σας..στην αρχή μπορεί να γράφετε επιφανειακά πράγματα όπως το να έχω πολλά κοσμήματα αλλά όσο η λίστα συνεχίζει ο εαυτός σας θα σας δείξει τις πραγματικές πηγές της ευτυχίας σας.
• Σημειώστε τα εμπόδια σας: γράψτε τί σας εμποδίζει για να εκπληρώσετε αυτούς τους στόχους..ο εαυτός σας; οι άλλοι; πώς θα φτάσετε πιο κοντά; τί αλλαγές χρειάζεται να κάνετε; 
• Κάντε μια λίστα με τα οφέλη που θα αποκομίσετε εάν ικανοποιήσετε αυτούς τους στόχους: αυτή η διαδικασία είναι πολύ αποτελεσματική σε όσους θέλουν ένα κίνητρο για να αλλάξουν προτεραιότητες στη ζωή τους. Δείτε γραμμένα τα οφέλη, φανταστείτε τα και πάρτε το θάρρος να προχωρήσετε!
• Χρησιμοποιήστε τη βοήθεια των γύρω σας: εάν έχετε τον ίδιο στόχο με κάποιο δικό σας συγγενή ή φίλο, ζητήστε του να "συνεργαστείτε"..συνήθως η παρέα μας κρατά πιο προσηλωμένους στο στόχο μας καθως αναπτύσσεται ευγενής άμιλλα. Για παράδειγμα πηγαίντε μαζί στο γυμναστήριο ή ζητήστε να σας βοηθήσει να κόψετε το κάπνισμα. 

    Το βασικότερο βήμα είναι να φανταστείτε τον εαυτό σας ήδη εκεί! Αφού έχετε οργανώσει τους στόχους σας και έχετε βρεί τί θα έκανε τη ζωή σας καλύτερη, φανταστείτε το!Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε όσο πιο ζωντανά μπορείτε τον εαυτό σας να έχει κατακτήσει ήδη αυτούς τους στόχους. Και μην ξεχνάτε σε κάθε βήμα σας να λέτε ένα "μπράβο" στον εαυτό σας..

Ζευγάρι και τσακωμός..βγείτε αλώβητοι!

    Μέσα στη σχέση μας φυσικό είναι να υπάρξουν κάποιοι τσακωμοί και κάποιες παρεξηγήσεις..όλοι μας έχουμε υπάρξει και φυσικά θα υπάρξουμε ξανά σε αυτή τη θέση, αλλά η μεγάλη πρόκληση είναι  πως να διαχειριζόμαστε σωστά έναν τσακωμό..Πότε πρέπει να τραβάμε τη κόκκινη γραμμή, πότε πρέπει να σιωπούμε, πότε πρέπει να υποστηρίξουμε τον εαυτό μας;

    Ο άνθρωπός μας είναι εκείνος που ξέρει καλύτερα από όλους τα δυνατά και κυρίως τα αδύναμα σημεία μας..είναι αυτός που μας ακούει όταν μας νευριάζουν οι φίλοι μας, οι γονείς μας, το αφεντικό μας..ο κόσμος όλος!Ακόμα και τις μέρες που νιώθουμε ότι όλοι είναι εναντίον μας, ο σύντροφός μας είναι μια σανίδα σωτηρίας, ένα μαξιλαράκι ασφαλείας για να πονέσει λιγότερο η πτώση από την απογοήτευση..

    Κι όμως υπάρχουν μέρες που νιώθουμε ότι ούτε κι εκείνος  μας καταλαβαίνει..είναι στο απέναντι στρατόπεδο και απλά δεν μπορεί να δεί την οτπική μας..Τί συμβαίνει και τί να κάνουμε για να βγούμε όσο γίνεται πιο ανώδυνα από τον τσακωμό;

     Καταρχάς, είναι σημαντικό να πούμε πως ένας τσακωμός δεν είναι και το τέλος μιας σχέσης..ούτε του κόσμου όλου!Είναι καθόλα φυσιολογικό για ένα ζευγάρι να τσακώνεται κάποιες φορές, για ανούσια αλλά και για πιο σοβαρά θέματα..Πρέπει να συμβιβαστείτε με την ιδέα ότι ένας τσακωμός σας παρέχει κάποιες πληροφορίες για τον άνθρωπο που έχετε δίπλα σας καθώς ο τρόπος που φερόμαστε σε έναν τσακωμό, δυστυχώς για κάποιους, αποκαλύπτει πολλά για την προσωπικότητά μας. Ένας άνθρωπος που φωνάζει και μιλάει χυδαία και με ασέβεια, δεν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικός όταν είναι ήρεμος. Μη σας ξεγελά..

    Το βασικότερο κομμάτι σε ένα τσακωμό είναι να μην τραβάτε το σχοινί όταν είστε εν βρασμώ ψυχής..θα ακουστούν λόγια που πληγώνουν και μετά θα είναι δυσκολότερη η επανασύνδεση..Ωστόσο, προβληματιστείτε..γιατί θέλατε να πείτε αυτό ή εκείνο; μήπως το υπονοούμενο που θα πετάγατε εν βρασμώ ψυχής είναι κάτι που σας ενοχλεί και δεν τολμάτε να το θίξετε σε διαφορετική περίσταση;

     Κάντε μια βόλτα..φύγετε από το σπίτι, κλείστε το τηλέφωνο, κάντε κάτι για να ηρεμήσετε τον εαυτό σας και μετά απαντήστε σε κάτι που σας θύμωσε..σε ένα τσακωμό, όλοι οι άνθρωποι έχουμε το ταλέντο να προκαλούμε τον απέναντι και να τον "τσιμπάμε" για να συνεχιστεί ο τσακωμός και να εκτονώσουμε το θυμό μας..ωστόσο είναι επικίνδυνο παιχνίδι και πάντα καταλήγει σε δύο πληγωμένες ψυχές.

     Ποτέ μην αναφέρεστε σε παλαιότερους τσακωμούς ή σε παλαιότερα πράγματα που σας έχουν πληγώσει. Το καλύτερο και πιο λειτουργικό είναι να κουβεντιάζετε και να προσπαθείτε να λύνετε το τωρινό θέμα που σας κάνει να τσακώνεστε. Εάν παίξετε το παιχνίδι "Κι εσύ τότε που.." όχι μόνο δεν θα βγει κανείς νικητής αλλά και η κατάληξη της κουβέντας θα είναι ένας πιο μεγάλος θυμός..

     Μην μιλάτε με ασέβεια και μην είστε είρωνες. Για πολλούς ανθρώπους η ειρωνεία είναι ένας μηχανισμός άμυνας, μια προστασία του εγώ, αλλά ο απέναντί μας δεν μπορεί παρά να το εκλάβει σαν αδιαφορία ή σαν επίθεση, κι ετσι θα αμυνθεί..Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν τα ζευγάρια είναι να μιλάνε με ασέβεια όταν τσακώνονται και να μην την "λαμβάνουν υπόψιν", επειδή είναι λόγια θυμού..Η ασέβεια είναι ασέβεια όμως..δεν μπορούμε να λέμε ότι βρισκόμαστε σε μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού και σε κάθε τσακωμό να βριζόμαστε, έτσι δεν είναι;

    Προσπαθείστε να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι τα αδύναμα μέρη του συντρόφου σας δεν είναι "προς χρήση" σε ένα τσακωμό..μην χτυπάτε εκεί που πονάει, δεν είναι όμορφο, δεν είναι σωστό, δεν μας τιμά σαν ανθρώπους. Τα αδύναμα σημεία είναι αυτό ακριβώς που λέει η λέξη..αδύναμα. Ας τα αφήσουμε ήσυχα σε μια γωνιά του μυαλού και ας μην τα χρησιμοποιούμε για να πληγώνουμε το άλλο μας μισό.

    Τέλος, είναι  πολύ σημαντικό να θυμάστε ότι μια σχέση δοκιμάζεται και δυναμώνει με έναν τσακωμό..όχι έναν οποιοδήποτε τσακωμό, έναν "λειτουργικό" τσακωμό υπό την έννοια του σεβασμού και την αμοιβαίας αγάπης..ναι!μπορείτε να τσακωθείτε και ταυτόχρονα να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Μιλήστε ήρεμα, πείτε τί σας πληγώνει και χρησιμοποιείστε αυτό που κάποιοι θεραπευτές ονομάζουν θετική αναπλαισίωση: μην χρησιμοποιείτε στις εκφράσεις σας συνέχει τα "μη" και "δεν", αλλά πείτε το ίδιο πράγμα χωρίς αυτά. Για παράδειγμα: η φράση: "Δεν θέλω να πηγαίνουμε στους γονείς σου κάθε βδομάδα, δεν περνάω καλά", μπορεί να γίνει: "Προτιμώ να πηγαίνουμε στους γονείς σου κάθε 15 μέρες. Θα πέρναγα καλύτερα μαζί τους, θα είχαμε να συζητήσουμε περισσότερα θέματα έτσι".

    Μην ξεχνάτε τα θετικά του συντρόφου σας, απλά και μόνο επειδή τσακώνεστε την παρούσα στιγμή..είναι ο ίδιος άνθρωπος που ερωτευτήκατε και ο ίδιος άνθρωπος που σας κάνει να γελάτε μέχρι να μην μπορείτε να πάρετε ανάσα..

     

     

Ψυχης...λογος: Βιβλιοπροτάσεις..

Ψυχης...λογος: Βιβλιοπροτάσεις..:                                                                                                                             

Παιδί και Χριστούγεννα..

     Την σημερινή εποχή, ο κυνισμός και η απαισιοδοξία, δυστυχώς, κυριαρχούν στους περισσότερους ανθρώπους εξαιτίας της οικονομικής (και κοινωνικής) κρίσης στη χώρα μας..Τα παιδιά όμως είναι παιδιά και πολλοί γονείς κάνουν το λάθος να μεταδίδουν τον κυνισμό τους στα μικρά αγγελούδια τους..Πόσο όμως πραγματικά το θέλετε και κατά πόσο το κάνετε συνειδητά;σίγουρα δεν είναι κάτι που κάνουμε εσκεμμένα..

     Το παιδί (πιο σωστό θα είναι να πούμε οι γονείς) έχουν πλέον αντικαταστήσει τον Αγιο Βασίλη (θυμάστε;τον γεματούλη ασπρογέννη κύριο που χαρίζει δώρα στα παιδάκια;;) με τα Jumbo. Αλλά ξεχνάμε ότι Χριστούγεννα δεν σημαίνει μόνο δώρα..Σημαίνει αγάπη και οικογενειακή θαλπωρή.. Αναρωτιέμαι πόσοι είναι οι γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους να γράφουν γράμμα στον Αη Βασίλη; που κρεμάνε κάλτσες στο τζάκι και βάζουν μέσα γλυκά; που μετρούν μαζί με τα παιδιά τους αντίστροφα για την πολυπόθητη μέρα των δώρων; που στολίζουν δέντρο οικογενειακά υπό τον ήχο χριστουγεννιάτικων τραγουδιών;Πόσοι;;

      Τα παιδιά μας είναι μικρές ψυχούλες που δεν έχουν γνωρίσει τις δυσκολίες και τα εμπόδια των ενηλίκων..έχουν ακόμη το χρόνο να τα γνωρίσουν. Δεν είναι απαραίτητο, λοιπόν, να τους προσφέρετε μια καταθλιπτική ή κυνική ατμόσφαιρα, που εξάλλου, δεν καταλαβαίνουν και την αιτία δημιουργίας της. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε όσο μπορούμε την αθωότητα των παιδιών μας. Ειδικά την σημερινή εποχή, έχει πολύ μεγάλη σημασία να διατηρηθεί έστω και λίγο παραπάνω η αθωότητα των μικρών παιδιών. 

     Κάντε, λοιπόν, ένα δώρο στα παιδιά σας: μάθετέ τους τί είναι Χριστούγεννα..! Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φορά που μου "μίλησε" ο Άη Βασίλης από την καμινάδα του τζακιού μας, που έγραφα γράμμα, το άφηνα στο δέντρο και την άλλη μέρα έλειπε, που ξυπνούσα χαράματα και έτρεχα να δώ εάν είχε πιεί το ποτήρι με το γάλα!Αν με ρωτήσετε τί δώρα μου έφερνε, δεν θυμάμαι να σας πώ, αλλά αυτές τις σκηνές των Χριστουγέννων τις θυμάμαι πεντακάθαρα!Και αυτό ήταν το καλύτερο δώρο που μου έδωσαν οι γονείς μου..

     Τί μπορείτε, λοιπόν, να κάνετε και μάλιστα, χωρίς πολλά χρήματα:

• Στολίστε το δέντρο σας οικογενειακά: βάλτε μουσική και ξεκινήστε όλοι να βάζετε τα στολιδάκια σας στο δέντρο. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, η χαρά είναι ίδια για ένα παιδί. Είναι πολύ θλιβερό που κάποιες οικογένειες δεν στολίζουν πλέον δέντρο ή το στολίζουν αναγκαστικά την τελευταία στιγμή..Το παιδί πώς θα νιώσει τον εορτασμό εάν το σπίτι μας είναι ίδιο;
• Μαγειρέψτε κάποιο γλυκό μαζί με το παιδί σας: βρείτε ένα οικονομικό και εύκολο γλυκό και αφιερώστε χρόνο στο παιδί να το κάνετε παρέα. Το σπίτι θα μυρίσει όμορφα και το παιδί θα νιώσει χαρά.
• Βάλτε λαμπάκια: για κάποιους είναι δεδομένο αλλά για πολλούς τα λαμπάκια δεν είναι κάτι δεδομένο εκτός του δέντρου. Βάλτε έξω, σε κάποιο φυτό ή στο μπαλκόνι σας και αφήστε το παιδί να χαζεύει κοιτώντας τα!το συναίσθημα είναι πολύτιμο.
• Κάντε ρεβεγιόν: πολλοί θα πουν ότι αυτό είναι ανέφικτο λόγω οικονομικής κρίσης κτλ αλλά όταν λέμε, πλέον, ρεβεγιόν, δεν εννοούμε 100 άτομα, με πολλά ποτά και φαγητά! Ακόμα και οικογενειακά μπορείτε να κάνετε ρεβεγιόν: ψήστε τυροπιτάκια, φτιάξτε μια πίτσα και απλά μετρήστε αντίστροφη μέτρηση για την αλλαγή του χρόνου. Ανταλλάξτε δώρα και δείτε μια χριστουγεννιάτικη ταινία..υπάρχουν πολλές ιδέες.
• Μην παζαρεύετε με το παιδί για το δώρο των Χριστουγέννων: το δώρο είναι κάτι που το προσφέρουμε με χαρά και αγάπη, δεν χρειάζετε να μάθετε στο παιδί σας ότι εάν είναι "καλό" παιδί θα πάρει δώρο. Το μήνυμα που του περνάτε έτσι, το βαθύτερο μήνυμα είναι ότι δεν του αξίζει για αυτό που είναι αλλά γι αυτά που έκανε μέχρι να το πάρει!

     Αρνούμαι να πιστέψω ότι μέσα σας δεν ζει ακόμη το μικρό παιδί που αγαπά τα Χριστούγεννα..μπορείτε να προσφέρετε στο παιδί σας όμορφες αναμνήσεις και να αποκτήσετε κι εσείς όμορφες αναμνήσεις από τα φετινά Χριστούγεννα. Η ευτυχία κρύβεται μέσα μας,εμείς τη δημιουργούμε..μην το ξεχνάτε αυτό!

Τί είδους γονέας είστε;Τα 4 είδη διαπαιδαγώγησης..

    Ο κυριότερος στόχος του κάθε γονέα είναι να προστατεύσει το παιδί του, από φυσικές και συναισθηματικές προκλήσεις, που αναμφισβήτητα θα εμφανιστούν στην εξέλιξη της ζωής του. Από κει και πέρα, όλοι επιθυμούμε να βλέπουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα και ικανοποιημένα κάθε στιγμή της ημέρας. Το να βλέπεις το παιδί σου στενοχωρημένο ή προβληματισμένο είναι μια πρόκληση για τον κάθε γονιό που η ψυχή και το ένστικτό του τον έχουν «προγραμματίσει» να προστατεύει το μικρό του πλάσμα.  Τα είδη διαπαιδαγώγησης είναι πολλά και σίγουρα δεν υπάρχουν ξεκάθαρα όρια, αλλά η έρευνα έχει εξετάσει 4 βασικές κατηγορίες γονέων, κάθε μια με τα δικά της χαρακτηριστικά. Διαβάζοντας αυτό το άρθρο θα καταλάβουμε το στυλ της διαπαιδαγώγησής, που συνειδητά ή ασυνείδητα έχουμε υιοθετήσει, και θα μπορέσουμε να βρούμε τί προσφέρει και τί όχι στο παιδί μας:

1. Οι «αποστασιοποιημένοι» γονείς: οι αποστασιοποιημένοι γονείς συχνά εκτιμούν πολύ περισσότερο τα χαμόγελα και τα αστεία, παρά άλλες πιο «σκοτεινές» συναισθηματικές διαθέσεις. Προσπαθούν να διασκεδάσουν και να ευχαριστήσουν ένα στενοχωρημένο παιδί ή να υποτιμήσουν τους λόγους θυμού του παιδιού τους. Αυτό μπορεί να γίνεται με καλοσυνάτο τρόπο («έλα, σκάσε μου ένα χαμόγελο»), ή με υποτιμητικό τρόπο («έλα τώρα, μην κάνεις σα μωρό»). Σε κάθε περίπτωση, το παιδί εισπράττει το μήνυμα ότι έχει εκτιμήσει λάθος την κατάσταση, τα συναισθήματά του είναι λάθος και δεν πρέπει να ακούει την καρδιά του. Οι αποστασιοποιημένοι γονείς είτε δεν αντέχουν να βλέπουν το παιδί τους στενοχωρημένο, είτε θεωρούν ότι οι σκοτούρες των μικρών παιδιών είναι ασήμαντες. Επίσης, ορισμένοι αποστασιοποιημένοι γονείς δεν μπορούν οι ίδιοι να διαχειριστούν τα αρνητικά συναισθήματα και φοβούνται ότι εάν ανοίξουν την καρδιά τους σε αυτά, θα βυθιστούν σε μια χωρίς τέλος κατάθλιψη. Αυτό το στυλ διαπαιδαγώγησης, δυστυχώς, οδηγεί το παιδί στο να μην δέχεται όλα του τα συναισθήματα, παρά μόνο τα θετικά, και το μαθαίνει να καταπιέζει και να αγνοεί τα αρνητικά συναισθήματα.

2. Οι «επικριτικοί» γονείς: οι επικριτικοί γονείς είναι προσβλητικοί και δεν έχουν καμία ευαισθησία στα συναισθήματα των παιδιών τους. Θεωρούν ότι το παιδί χρησιμοποιεί το κλάμα για να τους «ελέγξει» και αυτό τους ενοχλεί πολύ, με αποτέλεσμα να αντιδρούν με θυμό ή αδιαφορία, χωρίς όμως να έχουν εξετάσει εάν όντως αυτή είναι μια χειριστική συμπεριφορά του παιδιού ή εάν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος για το κλάμα του. Είναι ο γονιός που θα μαλώσει το παιδί του για το ξέσπασμά του, χωρίς να το ρωτήσει γιατί ξεσπά, είναι ο γονιός που θα μαλώσει το παιδί του που κλαίει στο κρεβάτι, χωρίς να σκεφτεί το φόβο του για το σκοτάδι. Ορισμένοι γονείς αποδοκιμάζουν τα αρνητικά συναισθήματα γιατί τα θεωρούν σπατάλη ενέργειας και άλλοι γονείς τα εκτιμούν πολύ, από την άποψη ότι αν σπαταλάς τόσα δάκρυα για κάτι τόσο ασήμαντο, τι θα κάνεις για κάτι πολύ σημαντικό; Οι γονείς αυτοί, που παραγνωρίζουν και απορρίπτουν τα συναισθήματα των παιδιών τους, ενεργούν έτσι επειδή ενδιαφέρονται βαθύτατα για αυτά. Προσπαθώντας να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τον πόνο, προσπαθούν να τα σκληραγωγήσουν ώστε να μην πονούν. Όμως, στην πράξη, τα παιδιά αυτών των γονέων, που συνεχώς ακούν ότι τα αισθήματά τους δεν έχουν αξία, μεγαλώνοντας, δεν εμπιστεύονται την κρίση τους και δυσκολεύονται να μάθουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους ή να λύνουν τα προβλήματά τους εύκολα.

3. Οι «παραχωρητικοί» γονείς: οι παραχωρητικοί γονείς είναι ακριβώς αντίθετοι από τις δύο παραπάνω κατηγορίες. Αποδέχονται ολόψυχα και προσπαθούν να «αγκαλιάσουν» άνευ όρων τα όποια συναισθήματα των παιδιών τους. Συχνά περνούν το μήνυμα πως ό,τι και να κάνουν τα παιδιά, η μαμά και ο μπαμπάς θα το δεχτούν. Οι γονείς αυτοί ακούν και αποδέχονται τα συναισθήματά των παιδιών τους αλλά δείχνουν συχνά έλλειψη θέλησης ή και αδυναμία να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους στη διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων τους. Επειδή, λοιπόν, δεν μπορούν ή δεν ξέρουν να τα  διαχειριστούν και απλά αφήνουν το παιδί να «ξεσπάει», η κατάσταση συχνά περιπλέκεται διότι είναι πολύ εύκολο, ένα στενοχωρημένο παιδί να γίνει επιθετικό και να πληγώσει κάποιον με τα λόγια του. Οι γονείς αυτοί μοιάζουν παθητικοί και «μουδιασμένοι» μπροστά στα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών. Καθώς δεν τα καθοδηγούν, δείχνοντας μια έξοδο στο παιδί, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, όπως και παραπάνω… το παιδί δεν μαθαίνει πώς να βγαίνει από αυτές τις αρνητικές καταστάσεις, δεν καθοδηγείται και επομένως δεν μαθαίνει να χαλαρώνει και να αντιμετωπίζει με θάρρος τις δυσκολίες. Τα παιδιά αυτά δεν κάνουν εύκολα, ή χάνουν εύκολα τις φιλικές τους σχέσεις.

4. Οι «συναισθηματικοί μέντορες»:  Οι συναισθηματικοί μέντορες, όπως και η προηγούμενη κατηγορία, δέχονται και ακούν τα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών τους. Πρεσβεύουν ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι «κακό» ή «ντροπή», ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Αγκαλιάζουν και αυτή την εκδοχή του εαυτού του παιδιού τους, και όχι μόνο το ευχάριστο ή ήρεμο παιδί. Ωστόσο, η διαφορά με τους παραχωρητικούς γονείς, είναι ότι οι συναισθηματικοί μέντορες βάζουν όρια στην ανάρμοστη συμπεριφορά των παιδιών τους και τους δείχνουν πώς να εκδηλώνουν σωστά το συναίσθημα ώστε να ακουστούν καλύτερα από τους γύρω τους. Οι γονείς αυτοί μαθαίνουν στο παιδί να βρίσκει τις κατάλληλες διεξόδους και να λύνει τα προβλήματά του. Τα όρια είναι πολύ βασικό στοιχείο σε αυτό τον τρόπο διαπαιδαγώγησης. Αν τα παιδιά των γονέων αυτών, ενεργούν με τρόπο που μπορεί να αποδειχτεί επιζήμιος για τα ίδια και για τους γύρω τους, θα βάλουν ένα γρήγορο τέλος για να επαναπροσανατολίσουν τα παιδιά τους σε ένα τρόπο έκφρασης που δεν είναι επιβλαβής. Οι γονείς αυτοί γνωρίζουν ότι το παιδί χρειάζεται τέτοιου είδους εμπειρίες για να μάθει να ελέγχει και να διαχειρίζεται το συναίσθημά του.

    Κλείνοντας, είναι σημαντικό να πούμε ότι κανένας γονιός δεν μένει «πιστός» σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, και σίγουρα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα όρια μεταξύ τους είναι πολύ ευαίσθητα και πολλές φορές κάνουμε λάθη. Ωστόσο, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς μας πάνω στο παιδί μας. Έτσι και εμείς γινόμαστε καλύτεροι και το παιδί μας γίνεται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του! Μην απορρίπτετε κανένα συναίσθημα, είναι όλα ανθρώπινα και όλα δικά μας για να τα εξερευνήσουμε όσο θέλουμε και μπορούμε!

Τα 5 βασικά στάδια της συναισθηματικής αγωγής των παιδιών..

    Σήμερα, οι γονείς οφείλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά πολλά περισσότερα απ’ ότι στο παρελθόν. Πολλά περισσότερα από μια στέγη, τροφή και καλή εκπαίδευση. Ο κάθε νέος γονιός αναρωτιέται: πώς θα μάθω στο  παιδί μου να στέκεται μακριά από βίαιες συμπεριφορές, πώς θα το μάθω να παρατείνει την σεξουαλική του δραστηριότητα μέχρι να είναι ώριμο συναισθηματικά, πώς θα του δώσω την δύναμη και την αυτοπεποίθηση να μείνει μακριά από ουσίες και αλκοόλ;

    Η συναισθηματική αγωγή είναι μια διαδικασία εφ’ όρου ζωής, φυσικά, που μας μαθαίνει να μάθουμε στα παιδιά μας να έρχονται σε επαφή με τα συναισθήματά τους και να τα αναγνωρίζουν. Τα καταπιεσμένα συναισθήματα ή οι ενοχές για κάποια συναισθήματα που βιώσαμε ως παιδιά είναι η βάση για αρκετά συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα στην ενήλικη ζωή μας. Το να διδάξουμε, λοιπόν, στο παιδί μας όλη τη γκάμα των συναισθημάτων και να το μάθουμε να τα εκδηλώνει, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την ψυχική του ενδυνάμωση, για την αυτοπεποίθηση και για την ωρίμανσή του αργότερα στη ζωή.

    Οι έρευνες του Gottman, ενός από τους σημαντικότερους μελετητές στο τομέα των οικογενειακών σχέσεων, έδειξαν ότι με την συναισθηματική αγωγή, τα παιδιά έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο, σταθερότερες φιλίες, περισσότερη συναισθηματική υγεία και γενικότερα είναι περισσότερο ευπροσάρμοστα και ανθεκτικά στις προκλήσεις της ζωής.

    Ποια είναι, λοιπόν, τα βήματα για να εφαρμόσετε τη συναισθηματική αγωγή και να αποτελέσετε «συναισθηματικούς μέντορες» για τα παιδιά σας:

• Δείτε τα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών ως μια ευκαιρία για στενή οικειότητα και επικοινωνία: μιλήστε μαζί τους, μην υποτιμάτε τα συναισθήματά τους, μην τα κοροϊδεύετε.
• Δείτε τα δικά σας συναισθήματα: αν έχετε μάθει να «κουκουλώνετε» τα συναισθήματά σας, είναι πολύ πιθανό να δείχνετε το ίδιο και στο παιδί σας. Αναγνωρίστε τι νιώθετε κάθε φορά και αν μπορείτε, προσπαθήστε να καταλάβετε το γιατί…είναι ζήλια; Είναι θυμός; Απογοήτευση;
• Αφιερώστε χρόνο σε ένα λυπημένο, θυμωμένο ή φοβισμένο παιδί…μην ανυπομονείτε να τελειώσει όταν σας μιλάει. Ρωτήστε γιατί νιώθει έτσι και ακούστε το. Δεν είναι ανάγκη να του δώσετε μια πρακτική συμβουλή, απλά πείτε του ότι το καταλαβαίνετε και αγκαλιάστε το, όσο πιο τρυφερά μπορείτε.
• Να ξέρετε ότι η έκφραση αρνητικών συναισθημάτων από το παιδί σας είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην συναισθηματική του διαπαιδαγώγηση. Είναι πολύ χρήσιμο να αναγνωρίζει το τι νιώθει σε κάθε περίσταση και να μην το συγχέει με κάποιο άλλο συναίσθημα. Ο ψυχοθεραπευτής Χ. Μπουκάι, μας λέει, χρησιμοποιώντας ένα παραμύθι, ότι κάποτε ήταν δύο αδέρφια, η θλίψη και ο θυμός, και κάποια στιγμή, βουτώντας σε μια λίμνη, η θλίψη δεν άντεξε και ντύθηκε γρήγορα, φορώντας τα ρούχα του θυμού. Έτσι, θέλει να μας δείξει ότι πολλές φορές νιώθουμε θυμό αλλά στο βάθος είναι θλίψη με «άλλα ρούχα».
• Μην λέτε στο παιδί σας πώς πρέπει να αισθάνεται…δεν υπάρχει «πρέπει» στα συναισθήματα, και καλό είναι να μην βάζετε αυτό τον κανόνα, γιατί το παιδί θα μπερδευτεί και θα καταπιέζεται συναισθηματικά.
• Μην προσπαθείτε να διευθετήσετε το πρόβλημα για λογαριασμό του παιδιού σας.
• Αφού ακούσετε και εκφράσετε λεκτικά τα συναισθήματά του παιδιού σας, λέγοντας για παράδειγμα: «και τώρα είσαι λυπημένος ε;», στη συνέχεια καθορίστε τα όρια και δώστε τη βοήθειά σας για το πρόβλημά του.

Η συναισθηματική αγωγή είναι χρήσιμη σε κάθε ηλικία, από την βρεφική ηλικία μέχρι την εφηβεία. Το παιδί μας, έτσι, μπορεί να εξελιχθεί σε έναν ενήλικα υγιή και δυνατό… και αυτό είναι κέρδος για το παιδί, την οικογένεια αλλά και την κοινωνία. Δοκιμάστε το!

Γιόγκα και Ψυχοθεραπεία..κι όμως συνοδοιπόροι!

 Αυτό που κάποτε θεωρούσαμε περίεργο και "ψαγμένο" τώρα έχει γίνει ένας κοινός τρόπος άσκησης και χαλάρωσης..ο λόγος για τη γιόγκα. Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν τα οφέλη της για το σώμα αλλά και για το πνεύμα μας.

      Η Yoga Journal αναφέρει ότι 15 εκατομμύρια αμερικάνοι ενήλικες κάνουν γίογκα και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ευεργετικές της δράσεις. Είναι μάλιστα τόσο έντονη η αλλαγή που προκαλεί στον άνθρωπο που αρκετοί ψυχοθεραπευτές συνιστούν, πλέον, τη γιόγκα ως ένα πολύτιμο εργαλείο εκτός του θεραπευτικού χώρου για καταπολέμηση άγχους αλλά και διαχείριση δύσκολων συναισθηματικά καταστάσεων. Δεν το περιμένατε έτσι; Κι όμως, ενώ κάποιοι από εμάς θα φανταζόμασταν ότι η γίογκα και η ψυχοθεραπεία είναι δύο εντελώς διαφορετικά, αν όχι ανταγωνιστικά πράγματα, η πραγματικότητα θέλει τη ψυχοθεραπεία να συνεργάζεται στενά με την αρχαιότερη μέθοδο χαλάρωσης.

     Η γιόγκα είναι ενας φυσικός και λιγότερο βίαιος τρόπος αντιμετώπισης του στρες που συναντάται σε χρόνιες καταστάσεις κατάθλιψης, άγχους, παχυσαρκίας, διαβήτη και αυπνίας, αναφέρει ο   Sat Bir Khalsa, καθηγητής νευροψυχολογίας στο Harvard Medical School . Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τη μείωση της αντίδρασης του οργανισμού στο άγχος, μέσα από τη μείωση της κορτιζόλης, της ορμόνης του άγχους. Μέσω της γίογκα επιτυγχάνεται καλύτερη ισορροπία σώματος-πνεύματος και μεγαλύτερη συνειδητότητα, με αποτέλεσμα το άτομο να προσαρμόζεται ευκολότερα στις αλλαγές γύρω τους, βασισμένοι στις συναισθηματικές αλλαγές που νιώθουν μέσω του σώματός τους. 

     Κοινωνικά μιλώντας, το μάθημα γιόγκα έχει να κάνει με μια ομάδα ανθρώπων που αναπνέουν και κινούνται σε ίδιους χρόνους, κλείνουν τα μάτια, πιάνουν τα χέρια και διαλογίζονται. Το μάθημα δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις ώστε το άτομο να νιώσει αποδεκτό, να νιώσει ότι ανήκει κάπου, να νιώσει πιο γεμάτο.

     Πολλά τα οφέλη, λοιπόν, που μπορεί να μας προσφέρει η γιόγκα και γι αυτό το λόγο πολλοί θεραπευτές τη συνιστούν ανεπιφύλακτα, ιδιαιτέρως σε περιπτώσεις χρόνιου άγχους και κατάθλιψης..τί λέτε;κλείνουμε τα μάτια;

Προτεινόμενα βιβλία ψυχολογίας και ψυχοπαιδαγωγικής..Δείτε!

"Κουβέντες με τη μαμά" της Ανδρουτσοπούλου, εκδ. Ψυχογιός (2011):

Τί λέει η μαμά στη μικρή της κόρη για το φόβο, τη μοναξιά, το θυμό; Ενα βιβλίο που μαθαίνει στα παιδιά αλλά και στους γονείς πώς να μιλούν για τα συναισθήματα τους. Εξι μικροί διάλογοι, για μικρά παιδιά, με χιούμορ και συναίσθημα..

"Με γόμα και καθρέφτη" των Κατάκη & Ανδρουτσοπούλου, εκδ. Ελληνικά Γράμματα (2003):

Εννιά συστημικού ψυχοθεραπευτές παρουσιάζουν τον τρόπο που βοήθησαν οικογένειες να αντιμετωπίσουν ψυχολογικές δυσκολίες, όπως κατάθλιψη, ψύχωση, σωματικές διαταραχές, ακόμη και τον θάνατο μέσα από το συστημικό μοντέλο ψυχοθεραπείας. 

"Σωμα υγιές σε νού υγιή" των Καλαρρύτη & Μπαφίτη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα (2005):

Καλύπτει ένα ευρύ φάσμα προβληματισμών και προτάσεων που αφορούν την αλληλεπίδραση νου-σώματος, την εφαρμογή τεχνικών στην έκφραση επώδυνων συναισθημάτων, αλλά και τα διλήμματα των επαγγελματιών στην επαφή τους με τους ανθρώπους που πάσχουν ή στην εκπαίδευση που παρέχουν σε επαγγελματίες υγείας. 

Ένα ζευγάρι δεν είναι απλά δύο άτομα αλλά δύο συστήματα οικογενειών που συναντιούνται..

Το "Thessaloniki arts and culture" μας παρουσιάζει μια εκπληκτική συνέτνευξη του Joan Carriga, γνωστού ψυχοθεραπευτή Gestalt: 

Χρειαζόμαστε σύντροφο;

Λαχταρούμε ένα δεσμό που θα μας προσφέρει την αίσθηση του ανήκειν καθώς επίσης οικειότητα, σεξουαλικότητα , και ανάπτυξη.

Και το ζευγάρι μάς τα δίνει;

Ναι, αλλά σήμερα θέλουμε το ζευγάρι να εξυπηρετήσει το Εγώ μας και αυτό περιπλέκει τα πάντα.

Μπορώ να είμαι ευτυχισμένος χωρίς σύντροφο;

Ναι! Ξέρω έναν ευτυχισμένο μοναχό, χωρίς σεξουαλική ζωή , αλλά έχει κατακτήσει το ανήκειν, την οικειότητα και την ανάπτυξη .

Εσείς;

Παντρεύτηκα, χώρισα. Ξαναπαντρεύτηκα,έβαλα χοντρό στοίχημα και ξαναχώρισα. Μετά είχα μία πολύ τρυφερή σύντροφο, με την οποία δεν συζήσαμε και ήταν η καλύτερη σχέση μου!

Και τι έγινε;

Στα επτά χρόνια ήθελε να κάνουμε παιδί και εγώ όχι: λόγος για σίγουρο χωρισμό.

Και τώρα, πώς πάει;

Αγαπιέμαι, χωρίς όμως να συζώ με την σύντροφό μου.

Καλύτερα μόνος παρά με κακή συντροφιά;

Ναι , αλλά σχεδόν όλος ο κόσμος προτιμά να έχει κακή συντροφιά παρά να είναι μόνος του! Συνήθως προτιμούμε κάποιου είδους δεσμό , ακόμα και αν υπάρχει κακή αγάπη!

Τι πρέπει να γίνει για να υπάρχει καλή αγάπη;

Υπάρχουν τέσσερα στάδια.

1.Έρωτας

«Με ξεσηκώνεις, αλλά ΔΕΝ ΣΕ βλέπω αρκετά »

2.Σχέση

«Μπορώ πλέον να σε δω καλύτερα και σε έχω επιλέξει για να πορευτούμε παρέα»

3.Δέσμευση

«Δημιουργούμε κάτι πιο σημαντικό από τις οικογένειες καταγωγής μας και τους προηγούμενους συντρόφους μας. »

Και

4.Δώσιμο

«Αγαπώ εσένα και ό,τι σε κατευθύνει».

Αυτό είναι πλέον μια  αγάπη πολύ ανεπτυγμένη.

Διαβάστε τη συνέχεια στο http://www.thessalonikiartsandculture.gr/life/aytoveltiwsi/ena-zevgari-den-einai-dyo-prosopa-einai-dyo-systimata-oikogeneion-pou-synantithikan#.VFf6SvmUfYg

Πώς να βοηθήσω το παιδί μου να χτίσει φιλίες;

Οι φιλίες είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στη ζωή του κάθε ανθρώπου και ιδιαιτέρως στη ζωή των παιδιών μας. Στις μικρές ηλικίες, μέσα από τις φιλίες, το παιδί μαθαίνει τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας έξω από την οικογένειά του, και στις μεγαλύτερες ηλικίες, οι φίλοι αποτελούν μια βάση ασφάλειας για το παιδί, σχεδόν τόσο σημαντική, όσο η οικογένεια. Ιδιαίτερα στην εφηβεία, που το παιδί φυσιολογικά συγκρούεται με την οικογένεια και αναζητά την προσωπική του ταυτότητα, οι φίλοι είναι πολύτιμο στοιχείο, αν όχι αναγκαίο..

    Τί γίνεται όμως, και πώς νιώθει το παιδί μας όταν δεν έχει φίλους; Είναι πολλές οι μητέρες που προβληματίζονται, βλέποντας τα μικρά τους να μην αναπτύσσουν κάποια σταθερή φιλία όσο μεγαλώνουν. Το παιδί θα νιώθει μοναξιά και έλλειψη ενός «συμμάχου», ειδικά εάν δεν υπάρχουν αδέρφια με λίγα χρόνια διαφορά. Όσο νέοι ή ανοιχτοί και αν είμαστε, εμείς οι γονείς δεν μπορούμε να αναπληρώσουμε αυτό το κενό, γιατί, όπως γνωρίζουμε καλά, υπάρχουν κάποιες σκέψεις και προβληματισμοί που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να συζητήσουμε με τους γονείς μας. Οι φίλοι είναι απαραίτητοι στο παιχνίδι, στις χαρές, στις λύπες, στις ανησυχίες, στις ζαβολιές!

    Το θέμα της φιλίας είναι κάτι που το παιδί πρέπει να διευθετήσει μόνο του, αλλά μπορούμε κι εμείς, υποστηρικτικά, να το ενισχύσουμε. Ας δούμε μερικές ιδέες:

1. Πηγαίνετε τα παιδιά σας βόλτες και εκδρομές: η σημερινή εποχή μας θέλει περιορισμένους στο σπίτι μας αλλά υπάρχουν και οικονομικοί τρόποι για να βγούμε μια βόλτα. Ένας περίπατος στο πάρκο ή στην παιδική χαρά δεν κοστίζει τίποτα. Αφήστε το παιδί να παίξει με τα άλλα παιδιά, και αν ντραπεί ή δειλιάσει, πείτε στα παιδάκια να παίξουν μαζί του. Τα μικρά παιδιά είναι ανοιχτά πάντα σε ένα καινούριο μέλος και δεν θα αρνηθούν.
2. Συναντηθείτε με άλλα μέλη της οικογένειάς σας: ίσως το παιδί να μην μπορεί να κάνει εύκολα φιλίες με άγνωστα παιδάκια, αλλά μπορείτε να ενισχύσετε τις σχέσεις του με ξαδέρφια και βαφτιστήρια. Είναι σχέσεις που θα υπάρχουν πάντα και ειδικά εάν τα παιδιά είναι ηλικιακά κοντά, μπορούν να εξελιχθούν σε δυνατές φιλίες.
3. Γράψτε το παιδί σας σε μια ομάδα: είτε αυτό είναι ομάδα μπάσκετ /ποδοσφαίρου, είτε ομάδα θεάτρου, μπαλέτο ή ζωγραφική, το παιδί θα γνωρίσει καινούρια άτομα και εκεί θα γεννηθεί μια πολύ καλή ευκαιρία για νέες φιλίες. Συνήθως τα παιδιά με κοινά ενδιαφέροντα δένονται ευκολότερα.
4. Καλέστε μια συμμαθήτρια ή ένα συμμαθητή στο σπίτι με την οικογένειά του: είναι καλή ευκαιρία να παίξουν τα παιδιά σας και να γνωριστείτε κι εσείς μεταξύ σας. Εάν η συνάντηση εξελιχθεί όμορφα, μπορείτε να το επαναλαμβάνετε συχνά και έτσι τα παιδιά να δεθούν περισσότερο. Στο εξωτερικό, αυτό ονομάζεται «play date», είναι δηλαδή «ραντεβού για παιχνίδι». Ο στόχος είναι να παίξουν τα παιδιά μας.
5. Κάντε πάρτυ γενεθλίων: εάν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, τα πάρτυ γενεθλίων είναι πάντα μεγάλη χαρά για τα παιδιά και τα κάνουν δημοφιλή στη τάξη. Είναι μια ευκαιρία για παιχνίδι και καλοπέραση, που σίγουρα θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του παιδιού μας.

Τέλος, καλό θα ήταν να αποφεύγετε να κατακρίνετε το παιδί σας, εάν δεν έχει φίλους και να είστε σύμμαχός του όταν σας μιλάει για αυτό. Το σωστό είναι να είμαστε αντικειμενικοί και να μην ρίχνουμε το φταίξιμο στα άλλα παιδιά, θεωρώντας ότι εκείνα μόνο φταίνε. Εάν δείτε κάτι στη συμπεριφορά του παιδιού σας που πιστεύετε ότι το αποτρέπει στο να κάνει ή να κρατήσει ένα φίλο, είναι χρήσιμο να του το πείτε ήρεμα και μαλακά, για να λειτουργήσετε ως «καθρέφτης» και να δει κάτι που ίσως κάνει λάθος.