Ο Βούδας έλεγε "Εάν δεν προσδοκάς τίποτε, έχεις τα πάντα"..και πόσο δίκιο είχε..χωρίς προσδοκίες τα πάντα έρχονται σε εμάς ως έκπληξη ευχάριστη και τίποτε δεν μας απογοητεύει. Βεβαίως, ο Βούδας υποστήριξε ένα τρόπο ζωής δύσκολο και μάλλον, για τους περισσότερους, πολύ απόμακρο..ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και το να μην έχουμε προσδοκίες από κανέναν γύρω μας, και ιδιαίτερα από τους δικούς μας ανθρώπους είναι πάρα πολύ δύσκολο...ίσως και επίπονο.
Τί σημαίνει το να έχουμε, όμως, προσδοκίες; προσδοκία είναι αυτό που αναμένω από τον άλλο να μου προσφέρει ή να μην μου προσφέρει γιατί θεωρούμε ότι μας αξίζει και είναι "υποχρεωμένος" να το κάνει λογω του δεσμού μας μαζί του. Για παράδειγμα, προσδοκούμε το ενδιαφέρον των γονιών μας όταν είμαστε άρρωστοι ή περνάμε από κάποια δύσκολη φάση στη ζωή μας . Σίγουρα, περιμένουμε το ενδιαφέρον του συντρόφου εάν είμαστε θλιμμένοι ή προσδοκούμε τη χαρά των φίλων ή αντίστοιχα την συμπαράστασή τους εάν βιώνουμε κάτι ευτυχές ή θλιβερό. Προσδοκώ να μην μου μιλήσει απότομα το παιδί μου ή να μην μου μιλήσει με αγένεια ο διευθυντής μου λόγω της φύσης της σχέσης μας.
Ωστόσο, αυτές οι προσδοκίες μας μπορεί να είναι ρεαλιστικές αλλά και μη ρεαλιστικές, και δυστυχώς οι περισσότερες προσδοκίες μας υπάγονται στη δεύτερη κατηγορία..Προσδοκούμε πράγματα από τους γύρω μας που δεν μπορούν ή δεν χρειάζεται να μας δώσουν και όταν δεν το κάνουν, νιώθουμε απογοητευμένοι και θλιμμένοι. Πολλές σχέσεις τρίβονται και τελικά χαλάνε από αυτή τη λάθος σκέψη μας..Είναι για παράδειγμα πολύ δυσλειτουργικό για μια σχέση να μην εκφράζω τις ανάγκες μου και να προσδοκώ ότι ο άλλος θα τις ικανοποιήσει χωρίς να τις ξέρει γιατί απλά με αγαπά και.."όποιος αγαπάει αληθινά ξέρει τι χρειάζεται ο άλλος". Δυστυχώς, δεν λειτουργεί έτσι..δεν ξέρω τι χρειάζεσαι αλλά ΕΠΕΙΔΗ σε αγαπώ εάν μου το πεις και περνάει από το χέρι μου θα στο προσφέρω. Επειδή σε αγαπάω, θα προσπαθώ να είσαι ευτυχισμένος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέρω εκ των προτέρων τι χρειάζεσαι για να νιώσεις ευτυχισμένος. Το μεγαλύτερο λάθος των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων είναι ότι δεν επικοινωνούν με ειλικρίνεια τις ανάγκες τους ο ένας στον άλλο. Συνήθως, περιοριζόμαστε σε μισές κουβέντες και γενικεύσεις, ίσως γιατί και εμείς οι ιδιοι δεν έχουμε επεξεργαστεί 100% τί έχουμε ανάγκη να μας προσφέρουν οι δικοί μας άνθρωποι.
Όσο προσδοκούμε και θέτουμε στους γύρω μας μη ρεαλιστικούς στόχους θα είναι δύσκολο να βιώσουμε την ευτυχία και να δεθούμε πραγματικά με τους γύρω μας. Επίσης, περιμένοντας τα πάντα από τους "έξω", δεν στηριζόμαστε στον εαυτό μας, που όπως έχουμε πει πρέπει να είναι η κυριότερη πηγή φροντίδας για εμάς. Πρέπει εμείς να μάθουμε να προσφέρουμε σε εμάς ό,τι περιμέναμε τόσο καιρό από γονείς, φίλους, αδέρφια και σύντροφο. Αυτό θα μας βελτιώσει ως προς τις σχέσεις μας αλλά θα βοηθήσει πολύ και την αυτοεκτίμησή μας.
Μην ξεχνάτε ότι ο καθένας από εμάς είναι ξεχωριστός και μοναδικός. Έχει μεγαλώσει σε διαφορετικό περιβάλλον και υπό διαφορετικές συνθήκες από τις δικές μας. Πόσο λειτουργικό, λοιπόν, μπορεί να είναι το να του ζητάμε να ξέρει τί να μας προσφέρει χωρίς να το εκφράσουμε; πώς μπορείς να μου ζητάς να σε φροντίζω χωρίς όρια εάν μεγάλωσα σε ένα σπίτι που με παραμελούσαν διαρκώς ή που φρόντιζαν μόνο εμένα σε σημείο που να μην έμαθα να δίνω αλλά μόνο να παίρνω; Μιλήστε, λοιπόν, με τους γύρω σας και αξιολογείστε το κατά πόσο οι προσδοκίες σας είναι ρεαλιστικές. Μην πιστέψετε ούτε για μια στιγμή ότι η αγάπη σημαίνει υποδούλωση ή ελευθερία χωρίς όρια ή μαντικές ικανότητες. Οι σχέσεις είναι επιχείρηση και βασίζονται πάνω σε αμοιβαία συμφέροντα και υποχωρήσεις. Δώστε στον εαυτό σας αυτό που χρειάζεται και πάρτε από τον άλλο ότι θέλει πραγματικά να σας δώσει..Με αυτό ως βάση η σχέση μπορεί πραγματικά να ακμάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου